9-15 dec
Op vrijdag
zijn we terug naar het CS-event geweest in Fitzroy Beer Garden. Het was er
nogal druk met als gevolg dat het event niet op de gebruikelijke plaats vond,
maar in de tuin (vandaar de naam!).In eerste instantie bleek het bier op te
zijn, dus moesten we het stellen met wijn (niet dat het bier zo goed is maar
toch beter dan de wijn!).
We ontmoetten er een Duits meisje, Rikki, die de
voorbij e maand bij een Australiër logeerde. De Australiër was meegekomen en
bleek een niet onknappe man te zijn, die nogal wat wist over de Aboriginal
cultuur/samenleving. Hij had het over het overbrengen van hun verhalen. Dat er
nogal wat geheimhouding rond hun verhalen hing wisten we al. We hadden er
echter niet bij stil gestaan dat de reden daartoe ook geografisch getint is. De
verhalen vertellen waar voedsel of waterbronnen zijn gelokaliseerd en daarom
zijn deze verhalen ook van militair belang. Omdat ze in zo’n voedselarm gebied
leven, zijn alle elementen om er te kunnen overleven van levensbelang. Wanneer
een ‘vijandige’ stam een vreemd gebied binnentreed kan het dus op leven en dood
aankomen, wanneer ze geen kennis hebben van het gebied. Dat is ook de reden
waarom er strikte regels zijn aan het vertellen van deze verhalen. Wie deze
verhalen mag vertellen en wie ze mag aanhoren. Sommige verhalen zijn ook enkel
bestemd voor vrouwen of mannen. De Aboriginals leven ook al zolang in deze
barre omstandigheden, dat ze al zoveel kennis hebben opgedaan om er te kunnen
overleven. Zo vertelde David dat er een bes is in de outback die in natuurlijke
omstandigheden dodelijk is voor de mens tenzij het eerst werd opgegeten door
een emoe (ja uit hun uitwerpselen gehaald) en daarna gekookt.
Hij vertelde
ook dat Aboriginals in vijf bloedlijnen konden worden onderverdeeld en dat de
stammen jongeren (jongens en meisjes) van dezelfde bloedlijn verboden om ook
maar één woord met elkaar de delen om zo ‘vermenging’ te voorkomen.
Een andere
interessant opmerking die hij maakte ging over de afscheiding van de
Polynesische eilanden (oa. Nieuw Guinea) zo’n 4000 jaar geleden. Hij stelde dat
er in de verhalen van de Aboriginals er toch ergens een getuigenis van moet
zijn, omdat ze daar al woonden toen het gebeurde. Zo’n ingrijpende gebeurtenis
moet toch een enorme indruk op hen hebben nagelaten.
Toen we hem
vertelden dat we op ons eentje naar Uluru/ Ayers’ Rock willen afreizen, had hij
toch enkele bedenkingen. Hij zei dat zolang we op snelwegen blijven er geen
enkel probleem is omdat er daar controle/passage is. Maar hij zei dat eenmaal
je de snelweg verlaat, het gevaarlijker kan zijn, niet vanwege de staat van de
wegen, maar vanwege de enorm hoge temperaturen. Veel mensen en hun auto’s daar
niet op voorzien zijn. Vooral het risico op dehydratatie is hoog. Je moet ook
voorzien zijn op noodgevallen, zoals een panne en genoeg voorraad meenemen. Hij
had ons een beetje schrik aangejaagd. (Maar na een gesprekje met Jenny, de
travelshop agent, waren we weer wat geruster en zei ze dat zolang je goed
voorbereid bent, er niet veel kan gebeuren).
Diezelfde
avond zijn we nog een oude bekende tegen gekomen, de Amerikaanse dokter die we
enkele weken geleden zijn tegengekomen (Bryan). Hij bleek nogal aangeschoten en
het verbeterde niet naarmate de avond vorderde. We kwamen te weten dat hij voor
een vrouw naar Australië verhuist is (Quote: “I chased a skirt”). Hij vertelde
dat hij slechts drie dagen in de week werkt, wel telkens tien uur. Het valt ons
op dat Australiërs nogal van hun leven willen genieten en vanaf het financieel
mogelijk is ze minder gaan werken). Om officieel herkent te worden als dokter
moet hij binnenkort drie staatsexamens afleggen die elk 2000 dollar kosten. Maar
daar zag hij nogal tegen op omdat het al heel lang geleden was sinds hij nog
eens een boek in handen had gehad!
Op de tram
naar huis kwamen we een heks tegen, het is te zeggen, een Ierse/Australische
dame die net een kerstfeestje met het thema vrijdag de dertiende achter de rug
had. Maar haar pruik, kledij en make up waren nogal overtuigend!! Ze dacht dat
we Duitsers waren (again) en vroeg naar onze plannen. Ze vertelde ons dat we
het best een Toyota moeten aanschaffen omdat die hier gemaakt worden en het dus
vlotter gaat om vervangstukken te vinden wanneer de auto in panne valt. We
vertelden haar dat we moeilijk aan een degelijke job geraakten, en daarop zei
ze dat we bij het solliciteren moeten aanbieden om een eerste shift gratis te
werken. Ze doelde daarbij vooral op het werken in bars en zo (wat we tot nu toe
nog niet hebben uitgeprobeerd).
Ze was nogal
verbaasd over onze leeftijd, want ze schatte ons jonger in dan haar 22-jarige
dochter. Haar dochter vertrok binnenkort voor een paar maanden naar Japan en ze
leek het niet erg te vinden, of ze liet dat toch niet uitschijnen.
Eenmaal uit de
tram hadden we gelijk nog een klein hongertje en besloten we een pak frieten te
halen bij Coneheads. De frieten waren nogal zoutig, maar het heeft ons toch
gesmaakt. Daarna zijn we flink in ons bedje gekropen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten