18 – 24 nov
Maandag zag
het weer er opnieuw veelbelovend uit en trokken we onze schoonste kleedjes aan
om eens de andere kant van de kust af te wandelen. Maar eenmaal we de kust naderden
merkten we op dat de wind nogal hevig stond en werden onze plannen nogal snel
aangepast. In de hoop om de koude wind wat te ontlopen trokken we weg van het
water en zochten we een parkje op nabij “the Peanut farm reservation” (wat er
eigenlijk weinig uitziet als een pinda noot boerderij, het is eerder een
sportterrein!). We wilden eigenlijk de schommels inpalmen, maar er was een papa
verstoppertje aan het spelen met zijn dochtertje waardoor we niet meer durfden.
Dan maar de laatste rozijntjes verorberen en wat kletsen op een bankje tot
plots de rust werd verstoord door enkele heethoofden die het nodig vonden om
net daar met elkaar op de vuist te gaan. Wij zijn het dan ook maar afgedropen.
Dinsdag was
het weer opnieuw schitterend en besloten we om eerst een namiddag te rusten in
de zon en daarna de pinguïns te gaan bekijken. Op een bepaalde pier van St
Kilda hebben enkele pinguïnkoppels hun nesten gemaakt. De kust St Kilda is
ideaal omdat de deze kust ten eerste in een inham ligt waardoor de stroming
veel minder is en de pier is opgebouwd uit grote stenen die perfect is voor hun
jongen onder schuil te houden. Overdag trekt één van de ouders erop uit om
voedsel te zoeken terwijl de andere op het jong let. Normaal gezien komen de
pinguïns naar huis bij het vallen van de avond, maar wellicht door het warme
weer lieten die nogal lang op zich wachten. Zo lang zelf dat de thuisblijvende ouders al uit hun nest
kwam piepen om te zien waar de andere ouder bleef. Er ontstond plotseling wat
beroering om dat er beweging kwam in het lage water. De ontgoocheling was
echter zwaar wanneer het waterratten bleken te zijn die daar ook verbleven. Het
was al bijna een uur donker en er was nog maar eentje “de haven binnengekomen”.
We waren hun divagedrag een beetje beu en besloten op het gemak naar het hostel
terug te wandelen.
 |
| de common room/woonkamer in ons hostel |
Marieke
Zaterdag 23 nov: The try-out of THE
NEW JOB
Vandaag was het dan eindelijk zover, onze try-out voor de “housekeeping” job. Aangezien ons
niet verteld was waar we eigenlijk moesten zijn, besloten we dat we ons dan
maar opnieuw bij de "overvriendelijke" receptioniste te voegen. Ze gebood ons
plaats te nemen in de zetel en daar dan maar te wachten op Shaun, de bijzonder
botte, onnoemelijk onverstaanbare en immens irritante baas (let op de alliteraties
:D).
Shaun deelde
ons in bij een Filipijns koppel, Michelle en Christian. Zij zouden ons
opleiden, aangezien ze er zelf al de volle week werkten! Bijzonder vriendelijke
mensen, die ons snel alle knepen van het vak hebben proberen bijbrengen. Al
werkend kwamen we erachter dat Michelle naar Australië was gekomen om te
studeren, en dat ze twee puberende zonen heeft die nog in de Filipijnen zijn.
Ik verschoot toen ze me dit vertelde en dat ze reeds 17 jaar getrouwd zijn,
aangezien ze er allebei erg jong uitzien.
Aan een
hypertempo vlogen deze twee Filipijnen door de kamers die ze hadden toegewezen
gekregen. Het kwam erop neer dat ze per kamer slechts een beperkt aantal
minuten hadden om deze te poetsen. Het betaalsysteem, dat Marieke reeds vorige
week heeft beschreven, wordt dus bepaald door het aantal kamers dat gepoetst moeten
worden. De verschillende kamertypes hebben elk een eigen tijdslimiet waarin ze
gepoetst zouden moeten worden. Het grote nadeel in dit systeem is, aangezien we
per koppel of als trio de kamers kuisen, de tijdslimiet gedeeld wordt door het
aantal leden van het poetsteam. Wat resulteert in gigantisch snelle
veegbewegingen, ultrasnelle jogsessies naar de voorraadtrolleys en
stofzuigsessies waarbij onze ogen de armen van Christian nauwelijks konden
volgen. Marieke kreeg de keuken toegewezen en ik de badkamer, onze opleiders
namen echter de vrijheid om ons ook aan te leren hoe we nu juist die bedden
moesten opmaken.
Na een viertal
uur hadden we alle kamers die aan het koppel waren toegewezen gepoetst en
konden we beschikken. Nuja, na een onverstaanbare uitleg van Shaun bleek dat
hij ons had gevraagd om de voorraadtrolleys reeds aan te vullen voor morgen.
Shaun vertelde ons dan ook dat we de shift goed hadden doorstaan en dat we ’s
anderendaags reeds in het rooster zouden worden opgenomen, en dus betaald
worden voor het werk dat we verzetten. Zijn stopwoord (eerder zin) was echter
“To good to be true”. Hij vertelde ons dat we de dag nadien uitsluitend de
kleinere kamers in gebouw A zouden toegewezen krijgen, en dan als we de routine
wat onder de knie hadden ook wat grotere kamers zouden mogen poetsen.
Na de
voorraadtrolleys te hebben aangevuld en het verbijsterde Filipijnse koppel (ze
hadden nog nooit zo vroeg hun shift kunnen beëindigen) hadden bedankt en gedag gezegd trokken we goed gehumeurd en met een serieuze buit naar het
hostel. Al het onaangeraakt voedsel dat de huurders achterlaten mogen we ons toe-eigenen,
wat inhoudt dat we die dag pizza en ijstaart als lunch hebben genuttigd! Onze
tas bevatte koekjes, chips, eieren en pasta.
Na de koekjes
te hebben verorberd, een verfrissende douche en een was te hebben gedraaid
hebben we nog wat van het goed weer genoten.
Zondag 23 nov: The first day of THE
NEW JOB
Zondag mochten
we een half uurtje langer slapen en moesten we pas om half tien starten.
Aangezien Shaun nog niet aanwezig bleek te zijn, nam zijn rechterhand Satha (of
zoiets) dan maar de touwtjes in handen en deelde ons een aantal kamers toe. Satha
is een bijzonder arrogant ventje dat nauwelijks een woord engels spreekt. Hij
maakt zich dan ook vaak verstaanbaar door middel van krachttermen (Quick,
towel,key,…) en met wat handgebaren.
Marieke en ik
begonnen vol goede moed aan onze eerste kamers. Nadat ik het eerste verse laken
op het bed had gladgestreken komt Satha buiten adem de kamer ingerend met de
boodschap “two singles, no queen!”. Met andere woorden haal dat laken er maar
terug af, en splits de bedden in twee. Na nog een tweede kamer van een
schrobbeurt te hebben voorzien, besloot Shaun op het toneel te verschijnen. Hij
inspecteerde de kamers en was vrij tevreden met onze prestaties, helaas bleek
dat twee door ons reeds gemaakte queenbedden ook singles hadden moeten zijn.
Shaun zei dat we dat hadden moeten zien op ons rooster. Het stond er inderdaad
op, maar helaas was ons niet echt uitgelegd hoe we de codes moesten lezen.
Shaun herhaalde tot drie keer toe dat we tijd hadden verspild, wat bijzonder irritant was aangezien
het niet echt onze fout was. En zijn slagzinnetje weer bovenkwam “To good to be
true!”.
Shaun zat
daarna serieus achter ons vodden. Er moesten nog twee kamers geklaard worden
binnen het half uur aangezien de gasten dan reeds konden toekomen. Aan een
rotvaart en met wat hulp van Shaun (awkward om met hem bedden op te maken!)
klaarden we de klus. Shaun vertelde dat gebouw A dan volledig afgewerkt was en
dat we nu naar gebouw B zouden gaan en daar nog 1 “deluxe” kamer zouden moeten
opruimen. Het was de eerste keer dat we voet zetten in het gebouw B, en dus de
grote kamers te zien kregen. De appartementen in dit gebouw zijn bijzonder mooi
en groot. Ze zijn voorzien van een keuken, grote living, balkon, één grote of
twee grote badkamers en twee grote slaapkamers. Om deze ruimte te poetsen krijgt
1 persoon 60 minuten.
Marieke en ik
begonnen aan een snel tempo de keuken en de badkamer te poetsen, terwijl twee
kerels de bedden aan een slakkengangetje begonnen op te maken. Na wat mislukte
communicatie met deze bijzonder aangename kerels is Marieke dan maar naar
beneden gegaan, naar de andere blok, om daar dan de handdoeken en de andere
benodigdheden te halen. ’S Anderendaags bleek dat er weldegelijk een
voorraadtrolley is in gebouw B, maar niemand was zo vriendelijk om ons daarvan
op de hoogte te stellen.
Na al het vuil
linnen en het afval naar beneden te hebben gezeuld werd ons meegedeeld dat onze
shift er voor vandaag op zat en dat we naar de “staffroom” mochten gaan. Daar
hebben we langer dan een half uur moeten wachten met de andere housekeepers
vooraleer Shaun en zijn collega (vrouw met bijzonder vreemde armen) verschenen.
Iedereen werd er dan getrakteerd op een tirade van hen. Er werd onvoldoende
efficiënt gewerkt, de kamers waren niet proper en de voorraadtrolleys waren
niet aangevuld. Het ging er bijzonder luid en respectloos aan toe. De leider
van het poetsteam Satha, werd ook op het matje geroepen aangezien zijn kamers
absoluut niet voldeden aan de norm!
Na deze fijne
voorstelling kregen we dan te horen dat we maandag om 9 uur verwacht werden en was
Shaun zo ‘vriendelijk’ om ons wat wegwijs te maken in de gebouwen. Hij begeleide
ons naar het U-niveau, waar de voorraad voor de voorraadtrolleys gestockeerd
ligt. Om één of andere bizarre reden vertelde hij ons ook dat die mooie rode
auto van de manager was. De buit die dag was wat vers fruit, melk, brood en een
drietal liter bier.
Verena
Geen opmerkingen:
Een reactie posten