Week 23/ laatste week in Melbourne

3-9 maart

Dinsdag zijn we samen met Jannemiek het 'Anzac Memorial' gaan bezoeken. We bewonderden de architecturale schoonheid van het monument en de prachtige omgeving terwijl de zon langzaam verdween aan de horizon. Het monument is symmetrisch aangelegd en rijkelijk versierd met standbeelden en quotes. Dit feeërieke gebouw straalt dan ook grootsheid en sereniteit uit.

Het monumentale gebouw is omringd door aangelegde tuinpartijen, met op elke hoek van het gebouw een soort van bastion dat volgens ons mogelijk geïnspireerd is op Vauban.

Helaas waren we te laat om de tentoonstelling binnenin te kunnen bezoeken.

We hoorden in de verte een geanimeerd geroezemoes en besloten dit eens van dichtbij te gaan bekijken. Bleek dat er aan de overkant van de weg een toneelstuk in openlucht aan de gang was. We konden het niet zo goed volgen, maar de vele 'aaargghs' deden ons vermoeden dat piraten de hoofdrol speelden.

Onze zoektocht naar een auto heeft op 5 maart een wagentje naar ons zin opgeleverd! Hannah had beloofd ons te voeren naar Geelong, waar ons toekomstige voiture bij de handelaar stond. Helaas waren het de oscars op tv, en dat kon Hannah echt niet missen! Ze leende ons haar auto en dus gewapend met een kaart en wegbeschrijving van google, vertrokken we naar Geelong. Naar de autodealer rijden bleek niet zo moelijk, eenmaal daar inspecteerden we de auto en maakten er een proefritje mee. Het was snel duidelijk dat dit hem zou worden en dus sloten we de deal.

De terugrit ging vlot tot we ons in Melbourne-stad bevonden. We hadden niet echt nagedacht hoe we terug aan ons hostel zouden geraken... Nuja we waren al vrij laat bij ons vertrek, en dus zijn we dan snel snel vertrokken zonder na te denken over de terugrit. We hebben in een winkeltje de weg gevraagd en bleek dat we op de juiste baan zaten. We zijn heelhuids teruggeraakt en vonden een parkeerplek waar we onbetaald veilig konden staan voor de nacht.

Zicht op Melbourne

We besloten de week nog uit te werken en ondertussen onze auto van de benodigde kampeerspullen te voorzien. We kochten een matras, opbergbakken en een kookvuurtje. We organiseerden de auto en voor we het wisten stond het weekend voor de deur. Onze roommate Jannemiek zat er wat door, haar stage verliep niet zoals ze zich had voorgesteld. Het weekend was voor haar nog een zwart gat en omdat ons vertrek haar nogal zwaar viel, besloten we als afscheid en om haar op te beuren haar mee uit kamperen te nemen voor het weekend.

Vrijdagavond zijn we dan samen vertrokken voor het weekend. We reden richting Geelong, en genoten van de pasverworven vrijheid. Jannemiek volgde met enthousiasme onze luchtige conversaties (filosoferen over het leven, marxisme,... :D).

We zochten een tijdje naar een geschikte parkeerplek om onze allereerste nacht in de auto door te brengen. Toen het donker begon te worden besloten we dan maar om te parkeren op een kleine parkeerplaats nabij het strand. We wandelden nog wat rond en genoten van een boterham met tonijn, alvoorens we onze matras in de auto voor het eerst uit probeerden. Met z'n drietjes op de neergeklapte achterbank bleek toch wat krapjes. We overleefden de nacht en 's ochtends verorberden we ons ontbijtje met het geruis van de woeste golven als achtergrondmuziek.

We besloten om Point Cook te bezoeken. Veel was daar echter niet te zien, tenzij tegen betaling.

Vol spanning zaten we te wachten op de luchtshow. Een informatiebord vermeldde dat er gedurende het weekend verschillende prachtige oude vliegtuigen opstegen vanaf de luchthaven van de militaire basis. Deze vliegmachines zouden dan over de parkeerplaats vliegen, zodat toeschouwers een mooi zicht hebben. Helaas bleken dit weekend alle piloten op verlof, wat eigenlijk wel kon aangezien het Labourday-weekend was. We hebben dus met andere woorden op een aantal vrijetijds-vliegtuigjes niets zien overvliegen!

We reden door naar Torquay Beach waar we met Hannah hadden afgesproken. We huurden een wetsuit en een surfplank en doken de woeste golven in, onze eerste surfervaring tegemoet. De golven waren naar ons gevoel toch wel wat sterk en we gingen dan ook meermaal kopje onder. Na ettelijke pogingen lukte het ons om nu en dan onszelf op de plank te heisen en erop te balanceren terwijl een golf ons terugvoerde naar het strand.

Echt surfen, en dus rechtstaan op de plank, lukte nog niet maar we blijven proberen :D Achteraf waren we het erover eens dat surfen en een goede golf pakken, een vrij kriebelend, magisch gevoel nalaat dat we absoluut nog meerdere keren willen ervaren.



We namen afscheid van Hannah en besloten om aan de auto een kookje te zetten. We maakten kennis met onze buurman die een thee'tje kwam drinken, jaja kitesurfen daar krijg je dorst van! Hij was bijzonder vriendelijk en gaf ons alledrie een biertje (Corona). Onze maaltijd bestond uit boontjes in de tomatensaus, die helaas naar waspoeder smaakten, eitjes en brood. We leerden dus dat de waspoeder best niet samen met de potten en de pannen wordt opgeborgen in de auto :D

We maakten nog een wandeling langs het mooie strand en in de duinen. Waarna we verder reden naar Bell's Beach. Een idylisch strandje waar we kort een fotosessie hielden. We reden verder richting “the Great Ocean Road” en ondervonden al snel dat het geen sinecure zou zijn om een overnachtplek te vinden. Net nadat de zon in de zee was gezakt, besloten we onze kans te wagen bij een caravanpark nabij Airey's Inlet. We waren laat maar hadden oeresjanse! Er was net nog één plekje vrij en de dame van het caravanpark was zo vriendelijk om de deur nog te openen voor ons.
We deden een poging om een avondmaaltje in elkaar te flansen, noodles met een verse wortel. Helaas werden onze kookmaneuvres onderbroken door een hels kabaal, oja we hadden het brandalarm doen afgaan. Blijkbaar was de stoomproductie van onze kooksessie te intens.

Zondagochtend daalden we af naar een prachtig strand genaamd Urquhart Bluff. We kuierden er wat rond en aanschouwden de geërodeerde rotsformaties. Kleine kinderen genoten al kirrend van het frisse water, mannen stelden hun hengels uit en kefferkes zaten elkaar achterna over het strand. Tegen de middag besloten we terug richting Melbourne te trekken om Jannemiek terug te brengen en ons laatste loon op te halen.

                 

Zondagnacht sliepen we voor de allerlaatste keer in 'the Coffee Palace'. Het was een bijzonder bewogen nacht. Onze kamergenoten vonden het maar normaal om meerdere keren het licht aan te steken en compleet dronken de kamer rond te strompelen. Veel rust hebben we dus niet gehad.

Verena

Week 22 in Melbourne

24 feb- 2 maart

Maandagochtend moesten we normaal de toiletten kuisen, maar door het zware weekend besloten we wat later te beginnen. Toen we opstonden zagen we dat Alice al die taak was toegewezen door Gavin en dus doken wij nog voor enkele uurtjes ons bed in tot onze gebruikelijke dagtaak begon.

Maandagavond hadden we met Ivar afgesproken om samen eten te maken en daarna nog een filmke te bekijken. Wij begaven ons richting Ivar’s hostel voor pikante kip met zure room en films met Leonardo Dicaprio in de hoofdrol. Na Titanic en The Great Gatsby was het voor ons tijd om de laatste tram huiswaarts te nemen.

Woensdag moesten we vroeg uit de veren omdat het hostel alweer een grondige poetsbeurt nodig had, want een belangrijke verantwoordelijke van een reisorganisatie kwam een kijkje nemen. Hannah was enorm zenuwachtig, maar wij deden onze job zoals gewoonlijk uitermate efficient. Aangezien we onze taken ALTIJD grondig uitvoerden, was er niet echt veel verschil in onze routine. ’s Avonds zijn we nog een stapje in de wereld gaan zetten met het ganse hostel, omdat Joe en Mark (twee staff leden) het hostel voor een tijdje verlieten om een “farmjob” te gaan doen.

Donderdag 27 febr was zowaar de ergste dag in ons housekeeping carrière! Die bewuste morgen waren enkele gasten uit een tweepersoonskamer buitengezet omdat ze het te bont hadden gemaakt. We waren gewaarschuwd, maar wat we te zien kregen, daar waren we niet op voorbereid. De hele kamer lag bezaaid met vuilnis, etensresten, lege drankflessen en kledingstukken. Het stonk er ongelooflijk en alles plakte. Toen we de lakens van de matras haalden, zagen we dat de matras volledig besmeurd was met bloed! Die twee gasten waren blijkbaar zo dronken, dat ze met elkaar slaags waren geraakt en mekaar tot bloedens toe bewerkt hadden. We hebben de vloer en de muur keihard mogen schrobben om de bloedsporen te verwijderen. We hebben er een uur over gedaan om de kamer min of meer terug presentabel te maken! Niet verwonderlijk dat we daarna eventjes moesten bekomen in het park. Toen het wat te fris werd keerden we terug naar het hostel en daar stond Ivar ons op te wachten. Hij had net zijn post komen ophalen en was zo lief geweest om één van zijn zelfgemaakte pizza’s mee te brengen :D

Vrijdag zijn we na vele verwoede pogingen uiteindelijk bij Catherine geraakt, om de opgeruimde versie van haar huisje te gaan bekijken. We hadden haar ook gevraagd of we haar oven konden gebruiken om koekjes te bakken wat uiteraard geen probleem was, zolang ze zelf niets hoefde te doen. Na kort overleg besloten Verena en Ik om BROWNIES te maken. Terwijl we aan het bijkletsen waren vulde het huis zich met de overheerlijke geur van chocolade. Het water liep ons in de mond!!

We lieten een deeltje bij Catherine achter en de rest van de brownies namen we mee naar het hostel. We hadden in het hostel laten vallen dat we brownies gingen maken, dus van zodra we terug waren kregen we enkele nieuwsgierige en hongerige blikken toegeworpen. Andrea had ons geholpen bij het ontvreemden van een bakvorm in ruil voor een stukje brownie. En eigenlijk verdiende zij er sowieso eentje, zo’n lief en vriendelijk meisje! Ook de andere housekeepers kregen er hoogte van en wilden wel allemaal een stukje. Ook Hannah die toevallig passeerde eiste haar deel op.




Sol met de puppie-oogjes

  Het was van grootst belang dat we de brownies zo snel mogelijk in veiligheid brachten anders zou er voor ons niets meer overschieten! Maar zelf op onze kamer, de ultieme verstopplaats was het niet veilig. Want daar troffen we Sol aan die met zijn puppie-oogjes smeekte om een brokje. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ons baksel na twee dagen al volledig was verorberd. Eerlijk toegegeven hebben wij wel het grootste deel binnengespeeld, niet moeilijk als je ontbijt, middagmaal en avondeten gedeeltelijk of volledig uit brownies bestaat.

Het weekend in het hostel was zacht uitgedrukt hectisch: afgewezen minnaars, buitengesmeten klanten en heel veel zatte mensen zorgden ervoor dat het hostel hier en daar serieus werd toegetakeld. Het dakterras werd tot schroot herleid, verschillende deuren werden ingebeukt en een brandblusapparaat werd leeggespoten. En dat allemaal terwijl wij gezellig op onze kamer, met thee en brownies een Jason Bourne marathon hielden.

Dat was voor ons het signaal dat het tijd was om andere oorden op te zoeken en dat we nu een auto moesten vinden. We besloten op zoek te gaan naar een degelijke auto op internetsites van autodealers ipv gumtree en consoorten. We vroegen Hannah of ze ons indien nodig ons te voeren naar die garages, we konden haar nogal snel overtuigen met brownies als omkoopmiddel.

Marieke

week 21 in Melbourne

17-23 feb

Maandag 17 febr was het nog eens mooi weer en besloten we samen met Ivar nog een uitstapje te maken naar de pier van St Kilda, om de pinguïns te gaan bekijken. We maakten van de gelegenheid gebruik om onze nieuwe roommate Jannemiek wat beter te kennen, en vroegen haar mee. We trokken eerst naar de IGA om wat alcohol aan te schaffen en daarna richting strand. Ivar had zijn nieuwe roommate, de Zwitserse Simone, meegebracht. Een hele vriendelijke kerel die ons allen meermaals aan het lachen bracht, vooral na een paar biertjes. Na ons bezoek aan de pinguïns keerden we terug richting hostel waar we tot in de vroege uurtjes hebben zitten babbelen.

Woensdag was opnieuw zonovergoten en we besloten daar goed gebruik van te maken. We trokken samen met Ivar richting het park aan het strand om daar van de zon te genieten terwijl we een boek lazen. We hebben nog wat langs de kust gewandeld waar we op een heleboel kitesurfers zijn gestuit.

Ook deze week ging de zoektocht naar een auto verder, alleen werd de motivatie er met de dag wat minder op.

Vrijdag hebben we extra uren moeten werken omdat de grote baas tegen Hannah, onze baas, had gezegd dat het hostel er nogal vuil bij lag. Dave en Alice, twee zotte mensen uit Engeland die reeds housekeeping deden in het weekend, vervoegden ons team om de klus naar behoren te klaren. Pas om 16u konden we aan ons middagmaal beginnen, dat we deelden met Dave en Alice. Daarna waren we serieus uitgeteld en besloten we ons met een chocolate chip cookie te installeren voor een filmavondje (we moeten niet liegen, een hele doos van die koekjes zal correcter zijn!).

Zaterdag 22 febr was er in het centrum van Melbourne het “White night Festival”. Er waren verschillende culturele activiteiten aan de gang en gratis musea te bezoeken. Er was muziek, kleurprojecties op gebouwen, performances, dansinitiaties, tentoonstellingen en nog zoveel meer.

Wij hebben onze culturele getinte avond rond 21u met een muziekvoorstelling genaamd “Rachmaninov Live” ingezet. Ik zie de kenners onder jullie al denken: “dat kan helemaal niet, de vent is toch al lang dood” of “is da niet ongelofelijk duur om een rasartiest de hele avond muziek te laten spelen?" Ja dat dachten wij ook en toen we de concertzaal binnengingen werd alles duidelijk. Op het podium stond een piano maar zonder pianist, want die was ingebouwd. De piano kon muziekrollen afspelen zoals bij een draaiorgel. Elk lied/ muziekrol werd aangekondigd door een man die telkens een kleine anecdote vertelde.

We hebben een halfuurtje zitten genieten van de mooie muziek en tegelijkertijd ook onze ogen de kost gegeven aan de architectuur van deze zaal.

Daarna trokken we de stad in en zagen we dat alle grote gebouwen verlicht waren met kleurrijke projecties.

Op Federation Square kon je deelnemen aan allerlei dansinitiaties en dat hebben we natuurlijk ook gedaan! Onze hiphop moves zijn er met rasse schreden op vooruitgegaan, maar Beyonce en haar shaking hips kon ons maar matig bekoren. We besloten het dansen te laten voor wat het was en terug de straten in te trekken.

Recht tegenover het Federation Square was er een klein theater waarin een rariteiten cabinet was geïnstalleerd. Onze nieuwsgierigheid was geprikkeld en de wachtrij was niet zo heel lang dus besloten we binnen te gaan. Op het scherm van het theater werd een filmprojectie getoond met de titel “Suspension”. Dat hield in dat mensen zich lieten ophangen aan vleeshaken en werden daarna eventjes rondgedraaid. Je kon de verwarring, ontsteltenis en soms het ongemak in de zaal horen. Wij waren euh ook nogal gechoqueerd. Verena vreesde zelf voor nachtmerries.

We hebben onderweg ook nog enkele performance artiesten bezig gezien. Het is te zeggen, ze stonden stokstil, maar ze waren aanwezig!

Net toen we de tram terug naar St Kilda te nemen, kregen we beiden een klein hongertje en was het frietjestijd!



Na een vermoeiende zoektocht zijn we geëindigd bij “Lord of the Fries” en dat enkel en alleen omdat ze zowaar Belgische saus hadden. Na wat wachten en intussen kletsen met andere zattere klanten waren we klaar voor onze portie voedsel. De frieten waren niet super maar konden er mee door. De Belgische saus alias mayonaise maakte veel goed. Na dat onze buikje gevuld was, voelden we ons toch wat moetjes en werd het tijd om huiswaarts te keren. Rond 5.30u belanden we uiteindelijk in ons bedje, voor wat voor mij althans een korte nacht ging worden.

                            

Zondag 23 febr werd ik om 8.50u gewekt door Dean, de receptiehulp, met de vraag of ik geen zin had om zijn shift over te nemen omdat hij graag wilde gaan surfen met de bazin, Hannah. Omdat ik nog helemaal slaapdronken was heb ik ja gezegd. Enkele minuten later hielp Sol me realiseren dat ik daarvoor wel moest opstaan en begon het mij te dagen dat ik mij onder de mensen moest begeven. Gelukkig was mijn collega en receptieverantwoordelijk Joe net zo uitgeslapen als ik en besloten we het onszelf gemakkelijk te maken. We wapenden ons met een stoel en een tas thee/koffie. We ondernamen alleen actie voor de hoogst dringende zaken. Verena kwam pas te weten rond 12u dat ik niet langer in mijn bed lag en was zo vriendelijk om mij te komen aflossen zodat ik nog wat slaap kon inhalen. Die slaappogingen waren niet echt succesvol omdat het nogal lawaaierig is in een hostel overdag, dus zijn we gewoon ’s avonds vroeg gaan slapen.

Marieke en Verena

Week 20 in Melbourne

10- 16 feb

Ons housekeepingteam werd opnieuw vervoegd door een oude bekende, Rachael. Samen met haar zus Rebecca vormden we opnieuw een volledig team, hoera! Nu moeten we niet langer alles alleen doen.

Dinsdag 11 febr hebben we onze eerste auto gaan inspecteren, allebei wat onzeker over onze capaciteiten om een goede auto te herkennen (lees: nougat bollen). Maar toen we er aankwamen zagen we onmiddellijk dat er van alles aan scheelde. De carrosserie zat vol met deuken en roestvlekken. De binnenbekleding was onbestaand en de gordels werkten ook niet meer naar behoren. Het was ons nogal snel duidelijk dat dit wrak het niet ging worden.

De dag erna hadden we ons oog laten vallen op een andere auto op gumtree. We konden hem ook onmiddellijk gaan bekijken en er zelfs een ritje mee maken. Deze auto leek ons wel OK en dus besloten we een afspraak te maken met een garagist om hem te laten keuren. Helaas bleek na de keuring dat er van alles aan de auto mankeerde en dat we heel kosten eraan zouden hebben vooraleer we ermee op de baan zouden kunnen. Dit grapje koste ons 176 AUD. Het was een serieuze domper op ons gemoed, we waren al helemaal klaar om te vertrekken.

De zoektocht naar een auto ging verder maar nogal op een laag pitje :(

Zaterdag besloten we dat het tijd was om nog eens een museum te bezoeken. We bezochten het “museum of immigration”. We hielden een fotosessie in de replica's van de boten die gedurende de 18e en 19e eeuw werden gebruikt om vanuit Europa naar Australie te komen. 

We doorliepen de rest van de tentoonstelling vrij snel, aangezien het museum eerder een verheerlijking was van Australië als beloofde land.

 
Immigranten uit specifieke landen, nationaliteiten die reeds in grote getale in Australië vertegenwoordigt werden, moesten toelatingstesten doorlopen. Deze testen waren bijzonder moelijk doordat ze in een voor hen vreemde taal waren opgesteld.
Wanneer het intellectuelen betrof (mensen die meerdere talen machtig waren), werd hen een test in het Nederlands voorgeschoteld. We bekeken ook een aantal filmfragmenten die verhaalden over de Wereldoorlogen. 

Er liep ook een tentoonstelling over mode in de Moslima cultuur. Het boodt ons inzicht in hun opvatting over een gesluierderde levenstijl. Het kwam er eigenlijk op neer dat ze de hedendaagse mode en trends probeerden te vertalen naar een kledijstijl die voldoet aan hun eisen.

Zondag 16 febr is Ivar verhuist naar een ander hostel, dichtbij zijn job In Vapiano. We hielpen hem mee te verhuizen en hij was helemaal extatisch toen hij alle extra's ontdekte in zijn nieuwe hostel (snacks op de tafel, een handdoek, propere badkamers, werkende frigo’s en ga zo maar door).





Verena en Marieke