Week 15 /Verena's birthday

6-12 jan

Maandag om negen uur ben ik bij de tandarts binnengestapt en na wat papierwerk mocht ik al op consultatie bij de tandarts. Hij toonde me een aantal foto’s van mijn afgebroken tand. Hij zei dat ik van geluk mocht spreken dat het niet dieper afgebroken was. Na wat overleg besloten we dat hij mijn oude vulling zou verwijderen en dan de hele tand herstellen met een nieuwe vulling. Deze koste gelukkig niet superveel. En op vijftig minuten stond ik terug thuis, en kon ik direct beginnen met de housekeeping :D

Het oude regime werd hernomen vanaf deze week, wat betekent dat we uitsluitend in de week de housekeeping voor onze rekening moesten nemen. En na een maand geen vrije dag te hebben gehad lonkte het weekend dan ook.

We hadden afgesproken met de man van de kebabzaak dat we er om 15u zouden zijn. Toen we echter de zaak binnenwandelden, stond hij perplex dat het al drie uur was en verzocht ons om over een uurtje terug te keren. Hij zei dat hij wat achterliep op de planning, maar toen we om 16 u aan het werk gingen, staakte hij al zijn bezigheden.

We maakten de toonbank proper en gaven de frituur- en andere apparaten een schrobbeurt. Daarna was de vloer aan de beurt. Om 21u waren we eindelijk klaar. De baas van de kebabzaak verzocht ons dan om ‘s anderendaags terug langs te komen om 15u.

Dinsdag bleek dat de kebabzaak de dag nadien open zou gaan en dat hij ons uitsluitend had laten komen om ons geld op te halen. Wat ons goed uitkwam aangezien we niet al te veel zin hadden om opnieuw uren te schrobben en er een staff meeting was. Hij betaalde ons echter slechts de helft van wat ons beloofd was geweest. Hij vroeg ons om vanaf donderdag iedere ochtend twee uur te komen poetsen, van 7 tot 9 (voor onze housekeeping dus). We accepteerden deze jobaanbieding en gingen wat rusten. We hebben dankbaar genoten van de rust en onszelf dan getrakteerd op pizza en lookbrood. Toen we met ons eten toekwamen in het hostel, bleek er dus een staffmeeting aan de gang. We wisten dat er een meeting ging zijn, alleen stond het tijdstip niet echt vast en was het ons ook niet echt meegedeeld. It was a compleet waste of time anyway! De manager is echt niet professioneel, ze onderbrak Gavin (floormanager) constant en ridiculiseert graag alles. Al kreeg ik wel de opmerking dat ik moest stoppen met flirten met Sam en moest opletten. Nuja Sam had mijn benen aan elkaar gebonden en ik stond op het punt omver te vallen… :D

Woensdagavond hebben we mijn verjaardag gevierd aangezien iedereen uit ging gaan omdat er een korting was in één van de bars, niet zover van ons hostel. We zijn na een flesje wijn als aperitief, gaan eten bij Vapiano (Italiaanse keten waar Ivar dus werkt). Ik at een heerlijke pizza (ja twee dagen na elkaar pizza :D) en Marieke verorberde een zalige pasta.

Na een tweede aperitiefronde in het hostel (drietal stella’kes) en een aantal speelse vechtmomenten (waar ik twee blauwe plekken aan over heb gehouden) zijn we dan naar de bar afgezakt. We hadden een bijzonder grote voorraad aan gratis drankbonnetjes. Iedere week komen er ‘shotmeisjes’ naar het hostel en delen kaartjes uit waarvoor je een gratis shotje krijgt. Eerder op de avond waren ze dus weer van de partij en na hen te hebben overtuigd dat ik jarig was hebben ze ons een pak kaartjes gegeven :D.

In de bar hebben we dan ook de hele avond gratis gedronken, wat resulteerde in een vrij geïntoxiceerde toestand! In het naar huiskeren werd mij aangeboden om op de rug van één van onze hostelgasten te springen en zo naar huis te worden gedragen. Dankbaar nam ik dat voorstel aan en zo ben ik dan in de zetel in de voorhal van het hostel beland. Enja ook ik werd het slachtoffer van tekengrage mensen (o.a. Marieke!!!!!). We kunnen besluiten dat mijn verjaardag goed gevierd is geweest :D

De eerlijkheid gebiedt mij, Marieke, een kleine aanvulling te maken aan dit verslagje: Verena werd een "ritje" naar huis aangeboden omdat het nogal een strijd was om haar in één stuk thuis te krijgen. Na het verlaten van '29th Apartment' volgde heel veel gegiechel, geknuffel en een valpartij vooraleer haar reddende engel opdook. De dag nadien heb ik haar met veel plezier uitgelegd waar ze al die blauwe plekken vandaan haalde!

De volgende ochtend stonden we op om 6.30 u zodat we om 7 u in de kebabzaak zouden kunnen werken. De alcohol spoelde nog door mijn aderen, maar ik was om 7 u ter plekke en niet echt klaar om te beginnen werken ;). Nuja de kerel van de kebabzaak kwam niet opdagen en na 20 minuten te hebben gewacht zijn we terug naar het hostel gegaan en terug in ons bed gedoken! Tijdens de housekeeping ben ik langzaam maar zeker ontnuchterd en ontkaterd :D

We kregen ook te horen dat er een reorganisatie van de staffrooms had plaatsgevonden en dat we moesten verhuizen van kamer. We hebben dus ons boeltje gepakt en zijn ingetrokken in de kamer waar onze voormalige kamergenoten (Phil en Flo), Ivar en Katherine (onze twee housekeeping buddy’s) ook wonen. Het is een fijne kamer met bijzonder veel luxe: een eigen toilet met lavabo’tje, tv en een koelkast! We hebben nog naar Skyfall gekeken en dan in ons nieuwe slaapplek heerlijk geslapen.

Vrijdag hebben we na het werk genoten van de zon. In de zon rondhangen bleek bijzonder vermoeiend en we hadden dan ook niet veel zin in koken. Na wat rondneuswerk in onze voedselvoorraad werd het een slaatje met ananas en toast met kaas.

Vandaag heb ik heerlijk uitgeslapen en we hebben bijzonder weinig gedaan. Marieke heeft nog extra shift aangenomen (7 u receptionbitch). Dus heb ik de tijd genomen om onze blog wat te updaten. Ik heb net een smsje gekregen dat Marieke nood heeft aan illegale drank (we mogen geen drank van buiten het hostel binnenbrengen omdat ze een dranklicentie hebben). Dus ga ik het hierbij laten :D Op naar het volgende feestje dus ;)

Zondag= relax max!

Verena

Week 13 en 14 / Kerst en Nieuw

23 dec-5 jan

De twee weken van de feestdagen werd ons de kans geboden om wat meer shifts te doen, aangezien de feestbeesten hier niet echt veel willen werken in deze periode. Wat voor ons eigenlijk goed uitkomt, want wij willen wel geld verdienen. De feestdagen zelf worden dubbel betaald, dus money money money :D

We besloten om 4 uur per dag de housekeeping te doen, gevolgd door 1 uur de keuken op te kuisen en dan erna 1 uur de toiletten te poetsen. Ain't this a glamorous job hé? :D

Nuja het komt erop neer dat we deze week 35 uren hebben gewerkt. Wat ook betekent dat we niet echt veel tijd hadden voor iets anders. Op kerstavond hebben we opnieuw een lekkere curry gemaakt en zijn we uitgegaan met bijna iedereen van de staff van het hostel. We trokken naar “Hotel Barkley”, waar er een feestje was “at the rooftop bar”! Een van ons collega-housekeeprs werkt er en voorzag ons dan ook van wat extra alcohol in onze drankjes ;). Het was een bijzonder fijne avond waarbij de wodka rijkelijk vloeide. S’ochtends kon Marieke de slaap niet vatten en besloot om met haar familie te skypen. (ze mist de mininichtjes en het neefje zo hard!).

Na een nachtje uitzetten (gelijk dat ze dat in de Westfluten zeggen), was opstaan en terug aan het werk gaan bijzonder hard! Tussen het werk door hier een daar een dutje gedaan en besloten dat we de week erop toch niet zoveel shifts zouden doen.

Verena

Verena aan het verbroederen met Italië

Op zaterdag was er het veel besproken "staff" kerstfeestje. Het feestje was al heel veel uitgesteld geweest, maar op zaterdag kwam het er dus eindelijk van. Er was een bbq voorzien, alle verschillende soorten worsten met sponsbrood en kippenvleugeltjes. Gelukkig waren er ook groenten voorzien en was er ook fruit aanwezig (die helaas grotendeels verspild is geweest opdat het veel te lang buiten stond. Tijdens dit kerstfeestje werden er prijzen uitgedeeld aan de beste/ slechtste staffmembers in verschillende categorieën. Verena en ik werden onder één noemer geplaatst als de Belgische tweeling!! En we waren genomineerd voor beste housekeepers en hebben die ook met glans gewonnen ;) . De andere categorieën liepen nogal uiteen. Van meeste norse receptionist, over grootste mannen/ vrouwenverslind(st)er.  Er kwam nogal veel drank aan te pas met als gevolg dat een groot deel van de staff er goed beschonken bij liep. Onze prijs voor beste housekeepers betrof twee flessen wijn die we dan maar direct geïnd hebben.

Marieke

De week van 1 januari hebben we iedere dag housekeeping gedaan. Met Nieuwjaar hebben we besloten om niet al te veel te drinken aangezien we nog steeds aan het recupereren waren van het slaaptekort van de week ervoor. Ivar moest werken in de stad en dus zijn we tegen het eind van zijn shift afgezakt richting stad. Eens daar aangekomen bleek dat het hele centrum auto en tramvrij was gemaakt en het krioelde er van het volk. Er was een optreden op één van de pleinen en er stond een groots vuurwerk op het programma. We zijn Ivar gaan oppikken van zijn werk (hij maakt pizza bij Vapiano) en doken het feestgedruis in op zoek naar “fish and chips”. We zijn uiteindelijk op een terrasje beland waar we genoten van heerlijke frietjes en lekker verse vis :D

cleaning crew

Na nog wat rond te slenteren in de mensenmassa in het centrum besloten we terug te keren naar St Kilda (plek waar we verblijven).
In het hostel nog wat rondgehangen en dan net voor het nieuwe jaar startte naar het appartement van de manager van het hostel getrokken. Daar hadden we een excellent zicht op het vuurwerk dat werd afgestoken boven de stad en boven de verschillende badplaatsen. Het vuurwerk was echt fantastisch. Het werd afgestoken vanaf de daken van de hoogste gebouwen in de stad, waardoor het voor iedereen goed zichtbaar was. Het duurde om en bij een kwartier; en was bijzonder spectaculair.

Daarna ontstond er spontaan een feestje in het appartement en leerden we een Schotse traditie kennen. Een soort van dans in een cirkel met gekruiste handen en er werd een lied gezongen dat ons vreemd was!

Na een tweetal uurtjes zijn we terug naar het hostel getrokken waar we nog even met de kerel (Sam) die de nachtshift had hebben rondgehangen. Er kwam een Franse jongen thuis, die echt compleet zat was. Hij viel dan ook in slaap op de zetel in de voorhal van het hostel. Een slapende kerel vormt uiteraard een uitstekend slachtoffer voor een stiftaanval op zijn gezicht. Marieke en ik hebben een aantal kleine tekeningetjes op zijn gezicht aangebracht. Sam vond het na een eigen toevoeging genoeg en leidde de jongen naar de tv-kamer waar hij zijn roes op de zetel kon uitslapen.

Donderdag was een iets mindere dag, avond eigenlijk. Tijdens het avondeten ben ik erin geslaagd om mijn tand te breken op een graantje in de toast. Twee vrij grote brokken van mijn eerste kies. Gelukkig had ik er geen pijn in, maar een tandartsbezoek kon uiteraard niet uitblijven. Een geluk bij een ongeluk is dat net naast het hostel een tandartspraktijd zit. Ze heropenden maandag, dus mijn plan was om er om negen uur op hun stoep te staan in de hoop zo snel mogelijk een afspraak te maken.

Aangezien er nog wat shifts openstonden hebben we op woensdag en in het weekend nog wat meer taken op ons genomen. Met andere woorden onze dagen na het nieuwjaar waren vooral gevuld met werken. Zaterdag kwam Laura ons zoeken en vond ons al poetsend in één van de badkamers. Er was iemand bij haar op het werk die zocht naar twee schoonmakers voor een kebabzaak die bijna ging openen. We hebben uiteraard toegezegd nadat ze ons vertelde dat het zeer goed betaald zou worden.

Onze zaterdag bestond uit vier uur housekeeping, 1 uur keuken poetsen, 1 uur badkamers poetsen en dan zijn we drie uur de ruiten van verf en andere vuiligheid gaan ontdoen. Safe to say dat we hierna vrij moe waren. En de zondag zag er net zo uit. De Griekse kebabzaak zou woensdag openen en er was nog bijzonder veel werk. De baas had veel stress en had nog veel werk, maar als wij begonnen poetsen stopte hij wel met werken. We vonden het nogal eigenaardig dat de eigenaar zelf niet hielp. Ik vermoed dat dit eigen is aan de Australische mentaliteit, want bij ons zou de eigenaar toch zelf de laatste loodjes leggen. We werden door voorbijgangers ook vaak aangesproken en gefeliciteerd met “ onze” nieuwe zaak.

Verena

Week 12 in Melbourne

16-22 december

Net als vorige week niet veel bijzonders gebeurt deze week.  De enige verandering is dat Dimitri ons maandag had gevraagd om enkele dagen zijn pannenkoekenshift over te nemen omdat hij een tijdelijke job heeft. Dat betekent dat we dinsdag tot donderdag elk om beurt om 6.45u in de keuken mogen staan om pannenkoeken te bakken voor de gasten. Gelukkig was het een vrij rustige week en werden we niet overdonderd door vroege vogels. We hebben geen klachten gekregen dus ze zullen wel eetbaar zijn geweest!

Donderdag bijzonder warme dag gehad en vrijdag hing de warmte nog altijd wat in de lucht. Omdat er toch niet zoveel te doen was in het hostel, besloten we rustig aan te doen. Er waren wel geteld twee dubbele bedden die moesten worden gemaakt en vijf gewone bedden, wat ons de kans gaf om regelmatig een pauze in te lassen. De pauze waren nodig omdat Verena nogal wat last had van haar hooikoorts en ik had wat last van mijn keel, dat maakte het op en neer rennen net iets lastiger. Daarna hebben we ons klaar gemaakt om het weekend in te duiken.

Samen met onze interim housekeeper Ivar, besloten we naar het CS-event in Fiztroy Beer Garden te trekken. Ivar is een vree toffe gast, maar we leerden die avond toch een andere kant van hem kennen. Hij had een enorm oogske op de buitensmijter. En had moeite om dat te verbergen! Het was hilarisch om hem te bezig te zien. Telkens wanneer hij iemand zag die hem wel aanstond, riep hij: “Well hello, how are you!” Hij zegt het wel niet zodat de persoon in kwestie het kan horen, maar had al van iemand het commentaar gekregen dat hij daarmee moest opletten omdat hij anders wel eens motten zou kunnen krijgen. Maar we hebben ons vree goed geamuseerd met hem ook al was het van korte duur, want tegen elf uur waren we allebei zo mottig als een ei en verlangden we naar ons bedje. Ivar was lichtjes teleurgesteld omdat hij nog een mogelijke date had in Hotel Barkley. :p

Zaterdag begonnen we na een zweterige nacht vol koortsrillingen en hoestpartijen, aan de weekendshift. De Duitse meisjes zijn eindelijk weg, ze vertrekken op vrijwillige basis omdat ze verder trekken naar Sydney om er kerst en nieuw te vieren. Niet dat iemand hen hier zal missen. Omdat Gavin nog geen vervangers had gevonden hadden we onszelf aangeboden. Extra centjes! Er was opnieuw niet echt veel te doen en samen met Laura (diegene die normaal het weekend doet) en Catherine (die met ons de week doet) werden de kamers op het gemakske schoongemaakt. Daarna waren we allebei compleet kapot: er zaten duidelijk nog ziektekiemen in ons lijf en de enige oplossing was het uitzweten en slapen. En dat hebben we dan ook maar gedaan. Tegen de avond werden we wakker en hebben vlug nog iets gegeten en enkele theetjes gedronken en daarna nog enkele films bekeken (“Pitch Perfect” voor de tweede keer maar hij blijft goed!). En daarna opnieuw bedje binnen.

Ook zondag hadden we ons opgegeven om te helpen met de housekeeping. Helaas nog altijd even mottig als gisteren, althans ik toch. We waren echter slechts met drie maar aangezien er toch niet overdreven veel werk was, was het doenbaar. Daarna had ik het rijk voor mij alleen omdat Verena had afgesproken met Dylan (van de CS-events) om een filmnamiddagje te houden. (movie en dinner eigenlijk maar Verena is nog altijd in de ontkenningsfase :p). Ik heb de namiddag gepasseerd samen met Ivar. We hebben samen “Pineapple Express” bekeken, een film die Verena mij al lang had aanbevolen, maar het was niet zo’n succes. Nog een voordeel dat James Franco meespeelde anders was ik wellicht in slaap gevallen :p (laten we het op mijn zieke en vermoeide lichaam steken). Daarna was ik compleet versleten en ben ik w at gaan rusten, om te bloggen en wat muziek te beluisteren.

Marieke

Week 11 in Melbourne

9-15 dec

Op vrijdag zijn we terug naar het CS-event geweest in Fitzroy Beer Garden. Het was er nogal druk met als gevolg dat het event niet op de gebruikelijke plaats vond, maar in de tuin (vandaar de naam!).In eerste instantie bleek het bier op te zijn, dus moesten we het stellen met wijn (niet dat het bier zo goed is maar toch beter dan de wijn!).

We ontmoetten er een Duits meisje, Rikki, die de voorbij e maand bij een Australiër logeerde. De Australiër was meegekomen en bleek een niet onknappe man te zijn, die nogal wat wist over de Aboriginal cultuur/samenleving. Hij had het over het overbrengen van hun verhalen. Dat er nogal wat geheimhouding rond hun verhalen hing wisten we al. We hadden er echter niet bij stil gestaan dat de reden daartoe ook geografisch getint is. De verhalen vertellen waar voedsel of waterbronnen zijn gelokaliseerd en daarom zijn deze verhalen ook van militair belang. Omdat ze in zo’n voedselarm gebied leven, zijn alle elementen om er te kunnen overleven van levensbelang. Wanneer een ‘vijandige’ stam een vreemd gebied binnentreed kan het dus op leven en dood aankomen, wanneer ze geen kennis hebben van het gebied. Dat is ook de reden waarom er strikte regels zijn aan het vertellen van deze verhalen. Wie deze verhalen mag vertellen en wie ze mag aanhoren. Sommige verhalen zijn ook enkel bestemd voor vrouwen of mannen. De Aboriginals leven ook al zolang in deze barre omstandigheden, dat ze al zoveel kennis hebben opgedaan om er te kunnen overleven. Zo vertelde David dat er een bes is in de outback die in natuurlijke omstandigheden dodelijk is voor de mens tenzij het eerst werd opgegeten door een emoe (ja uit hun uitwerpselen gehaald) en daarna gekookt.

Hij vertelde ook dat Aboriginals in vijf bloedlijnen konden worden onderverdeeld en dat de stammen jongeren (jongens en meisjes) van dezelfde bloedlijn verboden om ook maar één woord met elkaar de delen om zo ‘vermenging’ te voorkomen.

Een andere interessant opmerking die hij maakte ging over de afscheiding van de Polynesische eilanden (oa. Nieuw Guinea) zo’n 4000 jaar geleden. Hij stelde dat er in de verhalen van de Aboriginals er toch ergens een getuigenis van moet zijn, omdat ze daar al woonden toen het gebeurde. Zo’n ingrijpende gebeurtenis moet toch een enorme indruk op hen hebben nagelaten.

Toen we hem vertelden dat we op ons eentje naar Uluru/ Ayers’ Rock willen afreizen, had hij toch enkele bedenkingen. Hij zei dat zolang we op snelwegen blijven er geen enkel probleem is omdat er daar controle/passage is. Maar hij zei dat eenmaal je de snelweg verlaat, het gevaarlijker kan zijn, niet vanwege de staat van de wegen, maar vanwege de enorm hoge temperaturen. Veel mensen en hun auto’s daar niet op voorzien zijn. Vooral het risico op dehydratatie is hoog. Je moet ook voorzien zijn op noodgevallen, zoals een panne en genoeg voorraad meenemen. Hij had ons een beetje schrik aangejaagd. (Maar na een gesprekje met Jenny, de travelshop agent, waren we weer wat geruster en zei ze dat zolang je goed voorbereid bent, er niet veel kan gebeuren).

Diezelfde avond zijn we nog een oude bekende tegen gekomen, de Amerikaanse dokter die we enkele weken geleden zijn tegengekomen (Bryan). Hij bleek nogal aangeschoten en het verbeterde niet naarmate de avond vorderde. We kwamen te weten dat hij voor een vrouw naar Australië verhuist is (Quote: “I chased a skirt”). Hij vertelde dat hij slechts drie dagen in de week werkt, wel telkens tien uur. Het valt ons op dat Australiërs nogal van hun leven willen genieten en vanaf het financieel mogelijk is ze minder gaan werken). Om officieel herkent te worden als dokter moet hij binnenkort drie staatsexamens afleggen die elk 2000 dollar kosten. Maar daar zag hij nogal tegen op omdat het al heel lang geleden was sinds hij nog eens een boek in handen had gehad!

Op de tram naar huis kwamen we een heks tegen, het is te zeggen, een Ierse/Australische dame die net een kerstfeestje met het thema vrijdag de dertiende achter de rug had. Maar haar pruik, kledij en make up waren nogal overtuigend!! Ze dacht dat we Duitsers waren (again) en vroeg naar onze plannen. Ze vertelde ons dat we het best een Toyota moeten aanschaffen omdat die hier gemaakt worden en het dus vlotter gaat om vervangstukken te vinden wanneer de auto in panne valt. We vertelden haar dat we moeilijk aan een degelijke job geraakten, en daarop zei ze dat we bij het solliciteren moeten aanbieden om een eerste shift gratis te werken. Ze doelde daarbij vooral op het werken in bars en zo (wat we tot nu toe nog niet hebben uitgeprobeerd).

Ze was nogal verbaasd over onze leeftijd, want ze schatte ons jonger in dan haar 22-jarige dochter. Haar dochter vertrok binnenkort voor een paar maanden naar Japan en ze leek het niet erg te vinden, of ze liet dat toch niet uitschijnen.

Eenmaal uit de tram hadden we gelijk nog een klein hongertje en besloten we een pak frieten te halen bij Coneheads. De frieten waren nogal zoutig, maar het heeft ons toch gesmaakt. Daarna zijn we flink in ons bedje gekropen.

 Marieke

Week 10 in Melbourne

2-8 dec

Op maandag was er super heet weer voorspeld en na een paar uur werken in het oververhitte hostel (geen airco) vonden we het tijd voor afkoeling. Na een verkwikkende douche hadden we wel zich in een “beetje” ijscrème. Door het lome weer besloten we de dichtstbijzijnde supermarkt (de IGA) binnen te gaan. Er werd al snel beslist dat we ons chocolade ijs gingen aanschaffen, alleen moest nog beslist worden welke hoeveelheid en de kwaliteit van het ijs (je kan hier ook chocolade ijs aanschaffen die enkel smaakt naar chocolade maar geen grammetje chocolade bevat. ) Na uitgebreid overleg besloten we voor een voor een pot van twee liter te gaan omdat die ons qua inhoud het meeste beviel. We hadden twee lepels meegenomen uit het hostel (ja zo ver vooruitziend zijn we wel) en trokken we naar het Albertpark. Dit is uiteraard het dichtstbijzijnde park want teveel inspanning in zo’n warm weer is uit den boze ;).  Eenmaal we het ideale plakje hadden gevonden, gingen we de pot chocolade ijs te lijf. Na een klein halfuurtje waren we allebei volledig voldaan. Ik had net iets meer ijs op dan Verena (dat verrast wellicht niemand), maar we kregen het niet helemaal op. Er bleef nog ongeveer een derde over. Daarna moesten we wel nog een uurtje bekomen (Verena kan vandaag dinsdag het woord chocolade en ijscrème nog steeds niet in de zelfde zin horen, door de overgrote portie! Pussy!)

Eenmaal terug in het hostel wachtte ons een staff-meeting, waarover we al de hele dag hadden gespeculeerd wat er verteld zou worden. Uiteindelijk bleek dat Anthony was ontslagen. Hij hadden dingen gedaan die niet door de beugel konden (later kwamen we te weten dat hij geld had verduisterd). Omdat Anthony nogal wat shifts voor zijn rekening nam, hadden ze extra mensen nodig om de uren op te vullen. Dat was onze kans om meer uren te krijgen. We konden elk vijf uren receptiehulpje (of receptionbitch zoals het hier genoemd wordt) zijn. Joepie!

Dinsdag hebben na onze dagelijkse jobs eten gaan halen voor de rest  van de week. Daarna mocht Verena als eerste de receptionbitch van Andrea gaan spelen terwijl ik een poging doe om een beetje verdere te schrijven aan de blog met een theetje in de hand. Helaas werd ik min of meer weggejaagd uit de zetel door Flo en Phil omdat ze samen een filmke wilden . Onder het mom we hebben echt nog nooit in die zetel mogen zitten en Flo wil zo graag ’Borat’ zien. . Dan heb ik in mijn bed wat verder getypt tot de mannen besloten dat het bedtijd was en de lichten uitgingen. Ik ben dan met de laptop in de hand naar beneden verhuisd.

Op woensdag mocht ik receptionbitch van Andrea zijn en intussen trok Verena naar de bib om de blog online te zetten. Ze was daar bijna lid geworden van een of andere christelijke groepering die haar werk aanboden waarbij God haar zou belonen!

Donderdag zijn we met z’n tweeën naar de bib getrokken waar ik de man van mijn leven ontmoet! Grapje: er zat een een oudere Vietnamees naast mij, die wel geïnteresseerd was in België en dan uiteindelijk in mij. Ik was zo braaf om mijn nummer te geven en nog geen uur erna had ik al een gemiste oproep! Daar heb ik wijselijk niet gereageerd. We waren te druk bezig met het creëren van een overheerlijke curry en die dan ook te verorberen.

Vrijdag hebben we hebben we van een rustige avond genoten. We bekeken een film (Love Actually) begeleid door veeeel chips en dat we uit Ink Apartments hebben meegenomen. De film zorgde ervoor dat Phil en Flo spontaan met het liedje” all I want for Christmas is you” meezongen.

Zaterdag is normaal rustdag maar we besloten een weekendshift houskeeping overgenomen: we hebben 47 bedden moeten maken met de beruchte Duitse nietsnutten, twee meisjes die vooral veel kijken naar het werk dat moet gebeuren. Aangezien er een nieuw systeem werd ingevoerd (een extern bedrijf wast nu de lakens), dat uiteraard direct voor problemen zorgde, moesten we wachten op gewassen lakens. Onze shift duurde dan ook een uur langer dan normaal.

Na een verfrissende douche trokken we richting park om alsnog van de mooie dag te genieten. Daarna eten gemaakt kip met tomatensaus en in de rode wijn gevlogen. Omdat het mooi weer was zijn we op het dakterras van het hostel gaan zitten en omdat de ambiance er goed in zat zijn we maar nog een flesje wijn gaan halen! De anderen zijnde Rachel, Laura en hun Britse vrienden uit Cairns. En daarna naar Robarta, er was geen kat, maar we hebben toch een danske geplaceerd.

Zondag was nogal moeilijk om op te staan. Die twee flessen wijn en nog een extra glas in Robarta, mixte niet goed met mijn avondeten! Met de gekende gevolgen. Toen de lichamelijke rust was terug gekeerd, waren we net op tijd om de voetbalmatch tussen ons hostel en “Base” te gaan bekijken. We zijn zwaar afgegaan en met 5- 10 verloren.

Marieke

Week 9 in Melbourne

25 nov- 1 dec

Maandag 25 nov: The third day and last day of THE NEW JOB

Satha stond er weer alleen voor aan het begin van de shift en besloot dat het wel een goed idee zou zijn om een nieuw meisje bij ons in te delen. Een Française die niet op haar mondje gevallen was. We begonnen vol goede moed. We kregen echter naast een tweetal kleine kamers (die ons beloofd waren) ook grote kamers en appartementen in het andere gebouw.

We hadden een grote kamer gedaan, toen we tot de vaststelling kwamen dat we geen stofzuiger hadden. Aangezien we nog een aantal andere kamers in het andere gebouw moesten checken, gingen we daarheen en vertelden Michelle dat we zonder stofzuiger zaten waarop ze hem direct belde en de telefoon aan mij gaf zodat ik het aan Shaun kon vertellen. Tien minuten later komt de Shaun en vraagt hij me waarom ik hem niet gebeld heb en hem verteld heb dat we zonder stofzuiger zaten. Ik zei ik heb u gebeld! Maar geen reactie! Opmerkelijk is dat er verwacht wordt dat je Shaun of Satha belt als er zich een probleem voordoet, maar dat doe je dan met je eigen gsm. Met andere woorden je betaald zelf voor alle interne communicatie! Dat ziet ge van hier ahja!

Na een inspectie van de kamer die we hadden gepoetst bleek dat we hier en daar nog wat over het hoofd hadden gezien. De reactie van de “vrouw met de vreemde armen” was dan ook om ons eindelijk een deftige opleiding ter geven en ons te vertellen juist wat te poetsen en hoe. Na nog wat verder te werken komt de Shaun op ons afgestormd met de boodschap dat we niet betaald gaan worden voor de kamer die we net hadden gedaan. De kamer in kwestie was bezet door gasten en dus hadden we snel alles opgeruimd. We hadden echter een “garlic peal” over het hoofd gezien.

Shaun kon ons dat uiteraard niet zomaar meedelen! Hij bevool ons met hem mee te komen naar het andere gebouw. Daar toegekomen opende hij de deur en bleek dat de gasten terug in hun kamer waren. De Française kon met moeite een lach onderdrukken, Marieke en ik deelden een veelbetekenende blik. Op de gang vertelde hij ons dan wat nu eigenlijk het probleem was: een velletje van een lookteentje!

Onze laatste kamer werd geïnspecteerd door Shaun en Satha. Dat Satha een ei is, is wel al duidelijk. Hij daalde echter onder het vriespunt in onze achting toen hij een zogenaamde vlek zag in een pas gepoetst toilet en Marieke bij zich riep om een pluisje van het tapijt te halen! Er kwam een klusjesman binnen toen we het bed aan het maken waren in de aanpalende kamer en die vertelde ons dat het poetsteam steeds uit nieuw volk bestond. Hij was serieus aan het roddelen en werd bijna betrapt door de “vrouw met de vreemde armen”.

De Française was furieus over de behandeling die we kregen en ook wij waren er niet over te spreken. Na de shift spraken we met de hoofdmanager, en ze ging ons ‘s anderendaags nog eens een opleiding geven om efficiënt te werk te gaan. We zeiden ok, maar besloten om niet meer terug te gaan nadat we onze job in het hostel terug hadden gekregen. We waren na wat rekenwerk tot de vaststelling gekomen dat we vijf uur hadden gewerkt en dat we slechts voor twee uur zouden worden betaald. We bespraken dit met Hannah, de manager van het hostel waar we verblijven. Ze zei dat dit echt niet door de beugel kon en vroeg ons dan ook prompt of we onze job niet terug wilden in het hostel.

Dinsdag probeerde Shaun ons te bereiken, maar wij begonnen dan net onze shift in het hostel :D

Zaterdag was een rustige dag, maar de nachtrust werd verstoor door Rhiannon (kamergenote) die in het midden van de nacht dronken binnen kwam gestormd. Ze vond het ook nodig om bewust een andere kamergenoot van ons te wekken! Bij het opstaan s ’anderendaags voelde ik me niet echt 100% en dus besloten we om er een rustige dag van te maken en om vroeg te gaan slapen.

Ook zaterdagnacht niet echt goed kunnen maffen aangezien onze kamergenoten besloten om veel kabaal te maken. Ten eerste was er Alex, zo zat als een ei, die samen met een vriend de kamer kwam binnen gestormd op zoek naar zijn sleutel. Zijn wederhelft, Rhiannon, vond het nodig om midden in de nacht verslag uit te brengen van de avond aan Andrea, een andere kamergenote. En dan is er nog Tizian die opnieuw tot een gat in de nacht heeft liggen hoesten, nuja ja hoesten kan je niet echt meer noemen. Het valt beter te omschrijven als het ophoesten van een halve long. (Donderdag woonden we een comedy-avond bij waarbij Tizian uiteraard op de eerste rij zat. Hij vond alles vrij hilarisch en lag dan ook veel plat van het lachen, waarop vaak een hoestsalvo volgde. Een van de komieken testte een aantal nieuwe grappen uit die avond en zei dat hij kon meten aan Tizians reactie of hij ze al dan niet zou verder gebruiken. “Its funny if he coughs a kidney up!” :D).

Het gevolg van deze slapeloze nachten is dat ik nu compleet ziek ben. Ongelooflijk veel keelpijn, stem in geen velden of wegen te bespeuren en hoofdpijn. Aangezien we ons wat verveelden wou ik graag gaan zwemmen. We hadden al van een aantal mensen gehoord dat het een bijzonder fijn zwembad was. Zoals gewoonlijk was Marieke niet echt te vinden voor het idee (het was niet de eerste keer dat ik het voorstelde), maar ze gaf uiteindelijk dat toch toe. Eenmaal daar bleek het zwembad gevuld met zout water. Na even hieraan te moeten wennen, hebben we een aantal baantjes getrokken en genoten van een bubbelbadje. Daarna hebben we een bijzonder lange douche genomen! Eindelijk propere douches met warm water! Iets dat in het hostel helaas ontbreekt.

Verena

Week 8 in Melbourne

18 – 24 nov

Maandag zag het weer er opnieuw veelbelovend uit en trokken we onze schoonste kleedjes aan om eens de andere kant van de kust af te wandelen. Maar eenmaal we de kust naderden merkten we op dat de wind nogal hevig stond en werden onze plannen nogal snel aangepast. In de hoop om de koude wind wat te ontlopen trokken we weg van het water en zochten we een parkje op nabij “the Peanut farm reservation” (wat er eigenlijk weinig uitziet als een pinda noot boerderij, het is eerder een sportterrein!). We wilden eigenlijk de schommels inpalmen, maar er was een papa verstoppertje aan het spelen met zijn dochtertje waardoor we niet meer durfden. Dan maar de laatste rozijntjes verorberen en wat kletsen op een bankje tot plots de rust werd verstoord door enkele heethoofden die het nodig vonden om net daar met elkaar op de vuist te gaan. Wij zijn het dan ook maar afgedropen.

Dinsdag was het weer opnieuw schitterend en besloten we om eerst een namiddag te rusten in de zon en daarna de pinguïns te gaan bekijken. Op een bepaalde pier van St Kilda hebben enkele pinguïnkoppels hun nesten gemaakt. De kust St Kilda is ideaal omdat de deze kust ten eerste in een inham ligt waardoor de stroming veel minder is en de pier is opgebouwd uit grote stenen die perfect is voor hun jongen onder schuil te houden. Overdag trekt één van de ouders erop uit om voedsel te zoeken terwijl de andere op het jong let. Normaal gezien komen de pinguïns naar huis bij het vallen van de avond, maar wellicht door het warme weer lieten die nogal lang op zich wachten. Zo lang zelf  dat de thuisblijvende ouders al uit hun nest kwam piepen om te zien waar de andere ouder bleef. Er ontstond plotseling wat beroering om dat er beweging kwam in het lage water. De ontgoocheling was echter zwaar wanneer het waterratten bleken te zijn die daar ook verbleven. Het was al bijna een uur donker en er was nog maar eentje “de haven binnengekomen”. We waren hun divagedrag een beetje beu en besloten op het gemak naar het hostel terug te wandelen.

de common room/woonkamer in ons hostel

Op vrijdag hebben we het einde van onze eerste job gevierd met chips en bier. We kwamen wel tot de vaststelling dat er iets aan de Australische Stella’s scheelt want na de consumptie van vier eenheden(33 cl) had geen van ons beiden het gevoel dat we iets van de alcohol voelden (want volgens onze ervaringen moet je toch al iets voelen).

Marieke 

Zaterdag 23 nov: The try-out of THE NEW JOB

Vandaag was het dan eindelijk zover, onze try-out voor de “housekeeping” job. Aangezien ons niet verteld was waar we eigenlijk moesten zijn, besloten we dat we ons dan maar opnieuw bij de "overvriendelijke" receptioniste te voegen. Ze gebood ons plaats te nemen in de zetel en daar dan maar te wachten op Shaun, de bijzonder botte, onnoemelijk onverstaanbare en immens irritante baas (let op de alliteraties :D).

Shaun deelde ons in bij een Filipijns koppel, Michelle en Christian. Zij zouden ons opleiden, aangezien ze er zelf al de volle week werkten! Bijzonder vriendelijke mensen, die ons snel alle knepen van het vak hebben proberen bijbrengen. Al werkend kwamen we erachter dat Michelle naar Australië was gekomen om te studeren, en dat ze twee puberende zonen heeft die nog in de Filipijnen zijn. Ik verschoot toen ze me dit vertelde en dat ze reeds 17 jaar getrouwd zijn, aangezien ze er allebei erg jong uitzien.

Aan een hypertempo vlogen deze twee Filipijnen door de kamers die ze hadden toegewezen gekregen. Het kwam erop neer dat ze per kamer slechts een beperkt aantal minuten hadden om deze te poetsen. Het betaalsysteem, dat Marieke reeds vorige week heeft beschreven, wordt dus bepaald door het aantal kamers dat gepoetst moeten worden. De verschillende kamertypes hebben elk een eigen tijdslimiet waarin ze gepoetst zouden moeten worden. Het grote nadeel in dit systeem is, aangezien we per koppel of als trio de kamers kuisen, de tijdslimiet gedeeld wordt door het aantal leden van het poetsteam. Wat resulteert in gigantisch snelle veegbewegingen, ultrasnelle jogsessies naar de voorraadtrolleys en stofzuigsessies waarbij onze ogen de armen van Christian nauwelijks konden volgen. Marieke kreeg de keuken toegewezen en ik de badkamer, onze opleiders namen echter de vrijheid om ons ook aan te leren hoe we nu juist die bedden moesten opmaken.

Na een viertal uur hadden we alle kamers die aan het koppel waren toegewezen gepoetst en konden we beschikken. Nuja, na een onverstaanbare uitleg van Shaun bleek dat hij ons had gevraagd om de voorraadtrolleys reeds aan te vullen voor morgen. Shaun vertelde ons dan ook dat we de shift goed hadden doorstaan en dat we ’s anderendaags reeds in het rooster zouden worden opgenomen, en dus betaald worden voor het werk dat we verzetten. Zijn stopwoord (eerder zin) was echter “To good to be true”. Hij vertelde ons dat we de dag nadien uitsluitend de kleinere kamers in gebouw A zouden toegewezen krijgen, en dan als we de routine wat onder de knie hadden ook wat grotere kamers zouden mogen poetsen.

Na de voorraadtrolleys te hebben aangevuld en het verbijsterde Filipijnse koppel (ze hadden nog nooit zo vroeg hun shift kunnen beëindigen) hadden bedankt en gedag gezegd trokken we goed gehumeurd en met een serieuze buit naar het hostel. Al het onaangeraakt voedsel dat de huurders achterlaten mogen we ons toe-eigenen, wat inhoudt dat we die dag pizza en ijstaart als lunch hebben genuttigd! Onze tas bevatte koekjes, chips, eieren en pasta.

Na de koekjes te hebben verorberd, een verfrissende douche en een was te hebben gedraaid hebben we nog wat van het goed weer genoten.

Zondag 23 nov: The first day of THE NEW JOB

Zondag mochten we een half uurtje langer slapen en moesten we pas om half tien starten. Aangezien Shaun nog niet aanwezig bleek te zijn, nam zijn rechterhand Satha (of zoiets) dan maar de touwtjes in handen en deelde ons een aantal kamers toe. Satha is een bijzonder arrogant ventje dat nauwelijks een woord engels spreekt. Hij maakt zich dan ook vaak verstaanbaar door middel van krachttermen (Quick, towel,key,…) en met wat handgebaren.

Marieke en ik begonnen vol goede moed aan onze eerste kamers. Nadat ik het eerste verse laken op het bed had gladgestreken komt Satha buiten adem de kamer ingerend met de boodschap “two singles, no queen!”. Met andere woorden haal dat laken er maar terug af, en splits de bedden in twee. Na nog een tweede kamer van een schrobbeurt te hebben voorzien, besloot Shaun op het toneel te verschijnen. Hij inspecteerde de kamers en was vrij tevreden met onze prestaties, helaas bleek dat twee door ons reeds gemaakte queenbedden ook singles hadden moeten zijn. Shaun zei dat we dat hadden moeten zien op ons rooster. Het stond er inderdaad op, maar helaas was ons niet echt uitgelegd hoe we de codes moesten lezen. Shaun herhaalde tot drie keer toe dat we tijd hadden  verspild, wat bijzonder irritant was aangezien het niet echt onze fout was. En zijn slagzinnetje weer bovenkwam “To good to be true!”.

Shaun zat daarna serieus achter ons vodden. Er moesten nog twee kamers geklaard worden binnen het half uur aangezien de gasten dan reeds konden toekomen. Aan een rotvaart en met wat hulp van Shaun (awkward om met hem bedden op te maken!) klaarden we de klus. Shaun vertelde dat gebouw A dan volledig afgewerkt was en dat we nu naar gebouw B zouden gaan en daar nog 1 “deluxe” kamer zouden moeten opruimen. Het was de eerste keer dat we voet zetten in het gebouw B, en dus de grote kamers te zien kregen. De appartementen in dit gebouw zijn bijzonder mooi en groot. Ze zijn voorzien van een keuken, grote living, balkon, één grote of twee grote badkamers en twee grote slaapkamers. Om deze ruimte te poetsen krijgt 1 persoon 60 minuten.

Marieke en ik begonnen aan een snel tempo de keuken en de badkamer te poetsen, terwijl twee kerels de bedden aan een slakkengangetje begonnen op te maken. Na wat mislukte communicatie met deze bijzonder aangename kerels is Marieke dan maar naar beneden gegaan, naar de andere blok, om daar dan de handdoeken en de andere benodigdheden te halen. ’S Anderendaags bleek dat er weldegelijk een voorraadtrolley is in gebouw B, maar niemand was zo vriendelijk om ons daarvan op de hoogte te stellen.

Na al het vuil linnen en het afval naar beneden te hebben gezeuld werd ons meegedeeld dat onze shift er voor vandaag op zat en dat we naar de “staffroom” mochten gaan. Daar hebben we langer dan een half uur moeten wachten met de andere housekeepers vooraleer Shaun en zijn collega (vrouw met bijzonder vreemde armen) verschenen. Iedereen werd er dan getrakteerd op een tirade van hen. Er werd onvoldoende efficiënt gewerkt, de kamers waren niet proper en de voorraadtrolleys waren niet aangevuld. Het ging er bijzonder luid en respectloos aan toe. De leider van het poetsteam Satha, werd ook op het matje geroepen aangezien zijn kamers absoluut niet voldeden aan de norm!

Na deze fijne voorstelling kregen we dan te horen dat we maandag om 9 uur verwacht werden en was Shaun zo ‘vriendelijk’ om ons wat wegwijs te maken in de gebouwen. Hij begeleide ons naar het U-niveau, waar de voorraad voor de voorraadtrolleys gestockeerd ligt. Om één of andere bizarre reden vertelde hij ons ook dat die mooie rode auto van de manager was. De buit die dag was wat vers fruit, melk, brood en een drietal liter bier. 

Verena