Week 6 roadtrip: 'The Red Centre'

14-20 april

Maandag bezochten we de bib, en brachten er bijna de hele dag door. De zoektocht naar een job is weer van start gegaan en vol goede moed schuimden we dan ook het internet af. In de namiddag ondernamen we een poging om een museum te bezoeken, het was helaas bijna sluitingstijd en ook vrij duur dus besloten we het te laten voor wat het was. We reden naar 'Anzac Hill lookout' en keken over de stad 'Alice Springs' uit. Daarna bezochten we ook nog het 'Telegraph park'. We namen er een kort kijkje en reden dan terug naar ons aloude kampeerplek langs de 'Stuart Highway'. Op de kampeerplek werden we vergezeld door twee Belgen, Maité en Nico en de Duitse Cat. We babbelden tot in de late uurtjes. Er stond ook nog een Amerikaanse motard geparkeerd die ons wist te vertellen dat Mars net vandaag bijzonder dicht ten opzichte van de aarde stond, een vrij uitzonderlijk fenomeen. Het kon ook aan onze verbeelding hebben gelegen, maar die “ster” waar hij op duidde zag ook lichtjes rood!

Dinsdag zijn we gewapend met cv (eigenlijk niet maar we zouden het emailen :p) een aantal winkels binnengestapt, maar helaas hadden we geen succes. We besloten opnieuw het internet af te zoeken, wat de rest van onze dag vulde. Terug naar de kampeerplaats en hopend op meer succes voor morgen.

'S anderdendaags brachten we opnieuw door in de bib, de zoektocht naar een job verliep niet zo vlot. Toen we 's avonds terug op de kampeerplek aankwamen waren er twee Zweden en een ouder Australisch koppel aan het eten. We besloten hen te vervoegen. Eén van de Zweedse jongens babbelde en dronk erop los. Het was bijzonder hilarisch en een zeer fijne avond. De volgende ochtend hadden we nog een leuke babbel met het oudere 'hippie' koppel. Ze zijn fervente pottenbakkers en vertelden heel wat verhalen, doorspekt met levenswijsheden.

Aangezien we besloten hadden om een tour te maken naar Ayers Rock moesten we nog wat praktische regelingen treffen. We hadden wat moeite bij het vinden van een veilige plek om onze auto achter te laten. Ons meest dierbare bezit moest toch veilig achterblijven terwijl we 'The Red Centre' exploreerden. Na wat telefoontjes vonden we tot onze grote opluchting een relatief goedkope parkeerplek op een camping. We besloten dan ook maar er de nacht voor de tour door te brengen. Eenmaal daar vroeg de receptiedame welke tour we gingen doen en waar ze ons gingen oppikken. Toen we haar vertelden dat we opgepikt zouden worden aan een hostel in Alice Springs (5 km van de camping), nam ze prompt haar telefoon en verwittigde de touroperator dat deze twee meisjes op dit adres (aan de camping) moesten worden opgepikt. Blijkbaar aanzien sommige mensen ons hier als twee kleine meisjes die ze dan overbeschermen en helpen! :D

We namen er een heerlijke douche en kookten er een vrij uitgebreide maaltijd. We pakten nog snel onze zakken en kropen dan in bed. Ik keek niet echt uit naar de ochtend, aangezien onze wekker op 4.45 u geprogrammeerd stond!

Donderdag 17 april werden we om 6 u opgepikt door Jenny, onze gids doorheen 'The Red Centre'. We hoorden het busje al van ver aankomen, het oude busje rommelde” en sputterde erop los terwijl Jenny haar best deed om op te trekken. Jenny is een jonge sympathieke vrouw die in een ietwat vreemde outfit uit dit busje klauterde. Ze leek op een scoutsleider in haar driekwart-legging, short erover, hemd met bodywarmer eroverheen en uiteraard een grote hoed.
We reden naar drie hostels waar onze (voornamelijk Aziatische) reisgenoten opstapten. We kregen direct wat m&m's van twee Zuid-Koreanen.

De rit naar 'Yulara: Uluru & Kata Tjuta National Park' was vrij lang, om en bij de 440 km. De 1e stop die we hielden was aan een kamelenboerderij (eigenlijk dromedaris!), waar je dus een ritje kon ondernemen op zo een beest. Rond 13 u kwamen we dan aan op de plek waar we de eerste nacht zouden doorbrengen.




We aten er een heerlijke lunch: sandwiches met kaas/hesp en verse rauwe groentjes. We mochten alles zelf bereiden!

Na de lunch reden we het park dan binnen en hielde we onze eerste stop bij 'the Cultural Centre' waar er informatie en tentoonstellingen waren over Ayers Rock.
We leerden er de Aboriginal benaming van Ayers Rock: Uluru, The Olgas: Kata Tjuta en King Canyon: Watarrka.




De verhalen die de vorm van Uluru verklaren vormen de kern van de tentoonstelling in het cultureel centrum. Aangezien er getuigenissen bij zijn van Aboriginals mochten er geen foto's genomen worden. We leerden er ook dat het park terug is gegeven aan de Aboriginals en dat zij nu dus besloten wat ze ons lieten zien.


Er werd ook aangegeven dat ze liever niet hebben dat de rots beklommen wordt. Uit respect voor hen en hun cultuur besloten we prompt dat dan ook niet te doen.

Mutitjulu Waterhole

Na deze informatie te hebben opgeslagen reden we dan naar 'The Rock', waar we dan een wandeling maakten rond een deel van deze monoliet. We deden de 'Kuniya walk', 'Mutitjulu Waterhole' en 'Lungkata Walk'. We namen bijzonder veel foto's van de rots.
 Hier en daar waren er belangrijke spirituele en culturele plekken van de Aboriginals, en daar stond dan een bordje met de vraag om geen foto's te nemen.





We ontdekten ook een aantal schilderingen en voelden ons eventjes klein toen ons duidelijk werd dat een kleine overhangende rots met kijkgat dienst deed als schuilplaats voor de kleine jongetjes vanwaaruit ze dan konden zien hoe hun vaders jaagden.

Aan het einde van de wandeling zagen we dan de plek die gebruikt werd om Uluru te beklimmen. Ondanks de vraag om het niet te doen, waren er toch heel wat mensen die de klim ondernamen. Deze klimpartij heeft reeds 30 mensen het leven gekost!

We wandelden naar de parkeerplek, waar Jenny ons opwachte met een stukje heerlijke cake. Het was een bijzonder mooie wandeling, en zeer heet. Jenny vertelde ons dat Uluru 's werelds grootste monoliet is en dat door de druk op de steen, deze zich naar boven had gewerkt.


Na de wandeling reden we naar 'the sunset viewing area' en volgde er een hele fotosessie terwijl de zon onderging over het woesntijnlandschap met Uluru en Kata Tjuta tegen de horizon.

We reden terug naar de kampeerplek en hielden er een barbecue. Marieke nam het voortouw en roosterde en draaide er de kamelenworstjes. We aten er ons buikje rond met kamelenworst, kangeroosteak en gewoon biefstuk vergezeld door koolsla en gebbq'de aardappeltjes. Het was dan ook al een eeuwigheid geleden dat we nog eens een deftig stukje vlees hadden gegeten.

Onze eerste nacht onder de sterren in een swag! Een swag is een soort van eenpersoonstent/slaapzak. Het is eigenlijk een soort van slaapzak met een matras erin, die vervaardigt is uit dik canvas en dat je over je hoofd kan trekken. We rolden ze open en dan volgde er een uitgebreide uitschudsessie om er zeker van te zijn dat er geen insecten en zand in de swag zaten. Slaapzak en laken erin en dan helemaal dichtgeritst met de sterrenhemel als plafond als een blok in slaap gevallen.

De ochtend kwam veel te vroeg: opstaan om 5u, zodat we de zon zouden zien opgaan over Yulara. We maakten ons snel klaar en genoten van een boterham met een heerlijke laag choco!

Na de zon te hebben zien opgaan reden we naar Kata Tjuta, wat vele hoofden betekent. Het is eigenlijk een steenmassa die door de druk zich dus ook boven het aardoppervlak heeft verheven.
Kata Tjuta is een belangrijke spirituele plaats in de Aboriginal cultuur, waar Aboriginal vrouwen tot op de dag van vandaag niet komen. We ondernamen er een wandeling doorheen 'The Valley of the Winds' waarbij we halt hielden op een tweetal uitkijkpunten. Zo overzagen we een prachtige groene vallei tussen de grote stenen heuvels.

Uluru en Kata Tjuta bestaan uit ijzerhoudende zandsteen waar heel wat winderosie vrij spel op heeft. De grond rondom deze steenmassa's is echter zachter dan het gesteente, waardoor de grond dus erodeerd en de stenen dus 'groeien'. Vervuiling, door mensen die hun behoefte doen of er een batterij van de camera's achterlaten heeft voor verkleuringen gezorgt op de gesteenten.

We reden na de wandeling terug naar de kampeerplek waar we kippeschnitzels tussen hamburgerbroodjes verorberden. Overheerlijk met wat groentjes. Na de lunch reden we 300 km, naar de camping voor de tweede nacht. Eenmaal daar toegekomen namen Marieke en ik het voortouw en bereiden er een spaghettisaus. Na twee borden waren we meer dan voldaan en aangezien we hadden gekookt lieten we de afwas voor de anderen en gingen we douchen.

We maakten dan snel nog wat boterhammetjes voor de volgende dag en genoten dan van twee warme choco's aan het kampvuur. De sfeer was wat kalm, maar uiterst aangenaam. Onze tweede nacht in de swags! Terwijl we aan het indommelen waren hoorden we ergens in de verte dingo's blaffen.

Opnieuw een vroege start om 5u! Een boterhammetje met confituur en dan terug de bus op richting Watarrka. We beklommen er de 'Hart Attack Hill' en doorliepen dan de kloof. We namen een kleine ommetoer naar 'the Garden of Eden', een prachtige oase aan een waterpoeltje. In de kloof waren er nog sporen zichtbaar van een brand en een relatief recente instorting (1970). We zagen ook een aantal fossiele afdrukken van zeekomkommers.

Het landschap wordt beschreven als 'beehives' omdat de erosiewerking het landschap zodanig heeft uitgesleten. 

Ook dit land, Watarrka, is terugggeven aan de rechtmatige bewoners. Ze staan toe dat toeristen hun land bezoeken, maar de belangrijkste delen zijn niet toegankelijk voor ons. De wandelingen zijn zo geleid dat de heilige plaatsen omzeilt worden.

De tour eindigde met deze mooie en informatieve wandeling en we reden dus terug naar Alice Springs. Het was echt een onvergetelijke ervaring, die we voor de rest van ons leven zullen koesteren. Het is spijtig dat we nooit de spirituele betekenis zullen kennen, maar onze ervaring ging toch dieper dan een wandeling rond de grootste monoliet ter wereld, een wereldwonder.

Safe to say: We totally rocked the centre! :D

Eenmaal terug in Alice Springs pikten we onze auto op en reden teug naar onze kampeerplek. 

Zondag was het Pasen en hielden we een rustdag. We wasten wat kleren en voor de rest van de dag genoten we van het goede weer en de mooie omgeving. Tegen de middag kwam een busje opgereden met een heleboel senioren in. De begeleidster, een superenthousiaste dame, had de oudjes ontvoerd om hen een heerlijke spannende dag te bezorgen! Onze rustplaats was hun eerste halte. Ze installeerden zich aan een van de tafeltjes, maar niet voor alles proper werd gemaakt met vochtige doekjes en van een felroze tafelkleedje werd voorzien! Het was tijd voor hun aperitiefje! Daarna sprongen ze opnieuw hun busje in, een volgende bestemming te gemoet.

Verena en een beetje Marieke :)